Είναι τα υπόγεια γκαράζ το φάρμακο για μια κυκλοφοριακά αρρωστημένη πόλη;

Αναδημοσιεύουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση από έναν Κορίνθιο blogger

Είναι τα υπόγεια γκαράζ το φάρμακο για μια κυκλοφοριακά αρρωστημένη πόλη;

Στις μέρες μας, πέρα από την γενικευμένη πλέον τάση της δημιουργίας "σκληρών και απρόσωπων πλατειών", όπου ευδοκιμούν οι πλάκες, το τσιμέντο, τα ακαλαίσθητα κιόσκια και τα κάθε είδους δομικά υλικά και απουσιάζει παντελώς το πράσινο(βλέπε Πλατεία Παν.Τσαλδάρη-Φλοίσβος στην Κόρινθο), αντιμετωπίζουμε και μια νέα αρνητική εξέλιξη.
Την τάση για δημιουργία υπόγειων χώρων στάθμευσης κάτω από πλατείες και ελεύθερους χώρους.
Η αιτία ασφαλώς βρίσκεται στην ανάγκη να βρεθούν λύσεις στα οξύτατα προβλήματα στάθμευσης και στο κυκλοφοριακό κομφούζιο που παρατηρείται στις σύγχρονες πόλεις.
Πραγματικά σήμερα η πόλη έχει εκτοπίσει από το κέντρο της προσοχής της τον κοινωνικό άνθρωπο, αντικαθιστώντας τον με το αυτοκίνητο.
Δυστυχώς η πόλη, η κάθε σύγχρονη πόλη αναπτύσσεται και αναδιαμορφώνεται με τέτοιον τρόπο ώστε να εξυπηρετεί τα αυτοκίνητα.
Η κατασκευή υπόγειων γκαράζ σε δημόσιους χώρους πρωτοεμφανίστηκε στη χώρα μας επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ το έτος 2000(20 υπόγεια γκαράζ με 15.000 θέσεις στάθμευσης) .
Δυστυχώς η μέχρι σήμερα εμπειρία μας από τη χρήση των πλατειών για τη δημιουργία υπόγειων χώρων στάθμευσης, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι, πράσινη πλατεία και υπόγεια πάρκινγκ είναι δύο έννοιες ασύμβατες!


Οι αιτίες είναι προφανείς :

1. Υπάρχουν μεγάλες τεχνικές δυσκολίες για την εγκατάσταση πράσινου στην επιφάνεια των υπόγειων πάρκινγκ.
Τέτοιες είναι προβλήματα στεγανοποίησης, η ανάγκη εξαερισμού, το πάχος του εδαφικού επιφανειακού καλύμματος, η απαιτούμενη μεγάλη στατική ενίσχυση της κατασκευής κλπ.
Για να επιλυθούν όλα αυτά τα προβλήματα απαιτείται μεγάλη οικονομική δαπάνη αλλά και συνεχής συντήρηση, γεγονός που είναι απαγορευτικό για τους επενδυτές.
Η εναλλακτική χρησιμοποίηση γκαζόν δεν προσφέρεται γιατί, προκειμένου να συντηρηθεί, απαιτείται μεγάλη ποσότητα νερού που δημιουργεί άλλου είδους προβλήματα.
Τελικά σαν έσχατη λύση, και μόνο μετά από μεγάλες κοινωνικές πιέσεις, στις περισσότερες των περιπτώσεων χρησιμοποιείται κινητό πράσινο σε ζαρντινιέρες έτσι ώστε να καλυφθούν οι αντιαισθητικές μετασκευασμένες πλατείες(βλέπε Πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα).
Μηχανικοί, συγκοινωνιολόγοι, περιβαλλοντολόγοι, γεωπόνοι, συμφωνούν ότι τα υπόγεια γκαράζ διαταράσσουν τη σχέση αέρα-εδάφους-υπεδάφους, την ισορροπία του υδροφόρου ορίζοντα και αυξάνουν τα πλημμυρικά φαινόμενα(το νερό, που κινείται ελεύθερα κάτω από την πόλη και ρυθμίζει τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος, χάνει τη ροή του γύρω από κατασκευές πλέον των δέκα μέτρων βάθους με άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση της θερμοκρασίας στις περιοχές γύρω από το υπόγειο γκαράζ).
Ταυτόχρονα, τα υπόγεια γκαράζ λειτουργούν και σαν βιομηχανίες ρύπων βενζολίου και μολύβδου, επιβαρύνοντας έτσι την ήδη επιβαρημένη ατμόσφαιρα.
Κατασκευαζόμενα σε ελεύθερους δημόσιους χώρους, τους περιορίζουν και τους υποβαθμίζουν λόγω των αναγκαίων επιφανειακών εγκαταστάσεών τους(είσοδοι-έξοδοι, ανελκυστήρες, εξαερισμοί).
Επιπλέον στην οροφή τους μπορεί να αναπτυχθεί μόνο χαμηλή βλάστηση και καυτά πλακόστρωτα, πάνω από ένα τεράστιο όγκο από τσιμέντο θαμμένο στο έδαφος, όπως μια γάστρα που βράζει θαμμένη στο χώμα μέσα σε καυτή χόβολη!

2. Οι εργασίες κατασκευής συνήθως αποφασίζεται να υλοποιηθούν με αυτοχρηματοδότηση, προκειμένου να εξευρεθούν τα αναγκαία κεφάλαια.
Ο ιδιώτης επενδυτής αναλαμβάνει συνεπώς και την εκμετάλλευση του έργου για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.
Είναι επομένως ολοφάνερο πως ο ιδιώτης, δεν έχει κανένα λόγο να ξοδέψει χρήματα για κάθε είδους, κατά τη γνώμη του, "φρου φρου και αρώματα".

3. Τελικά έχει αποδειχθεί ότι το κίνητρο για τη δημιουργία υπόγειων γκαράζ δεν είναι η ανακούφιση του προβλήματος της στάθμευσης αλλά η εκμετάλλευση μιας ακόμα δυνατότητας προσπορισμού οικονομικού κέρδους από την εκμετάλλευση της πόλης, που θυσιάζει το ελάχιστο εναπομείναν πράσινο και την ποιότητα ζωής των κατοίκων της στα συμφέροντα κάποιων ιδιωτών.
Τα υπόγεια γκαράζ δεν λύνουν τελικά τα προβλήματα στάθμευσης και ως εκ τούτου το κυκλοφοριακό πρόβλημα σε μια πόλη! Η βασική αιτία γι'αυτό είναι ότι ο αριθμός αύξησης των οχημάτων είναι τόσο μεγάλος που οποιαδήποτε σημερινή κατασκευή έχει πολύ σύντομο ορίζοντα εφαρμογής πριν τελικά κορεστεί!
Άλλωστε η δημιουργία υπόγειων χώρων στάθμευσης σχεδιάζεται κατά κόρον κοντά σε εμπορικά κέντρα ή οργανωμένους χώρους διασκέδασης και η λειτουργία τους τελικά εξυπηρετεί την προσωρινή στάθμευση των επισκεπτών και πελατών έναντι ακριβού αντιτίμου, και όχι την στάθμευση των περιοίκων.
Μάλιστα η δημιουργία τους τελικά επιβαρύνει ακόμα περισσότερο την κυκλοφοριακή συμφόρηση πέριξ της πλατείας λόγω της αθρόας προσέγγισης των ξένων στην περιοχή οχημάτων που επιθυμούν να σταθμεύσουν στο υπόγειο πάρκινγκ.
Μελέτες των συγκοινωνιολόγων τόσο στην Ευρωπαϊκή Ένωση όσο και στις ΗΠΑ, θεωρούν ότι τα συγκεκριμένα έργα όχι μόνο δεν δίνουν λύση στο πρόβλημα αλλά το διογκώνουν, καθώς ένα υπόγειο γκαράζ προσελκύει 5 έως 10 φορές περισσότερα αυτοκίνητα από όσα μπορεί να φιλοξενήσει!!!
Για παράδειγμα, ένα υπόγειο γκαράζ 600 θέσεων θα προσελκύει ημερησίως σύμφωνα με τις μελέτες, στην καλύτερη περίπτωση, 3000 αυτοκίνητα, εκ των οποίων τα 600 θα παρκάρουν στον υπόγειο σταθμό, ενώ τα υπόλοιπα 2400 θα αναζητούν αγωνιωδώς θέσεις στάθμευσης στους γύρω δρόμους επιβαρύνοντας κυκλοφοριακά την περιοχή!
Φανταστείτε τι πρόκειται να γίνει στην χειρότερη προβλεπόμενη περίπτωση όταν 6000 αυτοκίνητα(10 φορές την χωρητικότητα του γκαράζ σύμφωνα με τις μελέτες) προσεγγίσουν την περιοχή προκειμένου να βρούν τον πολυπόθητο χώρο στάθμευσης!

Όσοι επισκέπτονται συχνά την Αθήνα έχουν προσωπική εμπειρία επί του θέματος.
Μήπως στις περιοχές που έχουν ολοκληρωθεί τέτοια έργα, π.χ. στην Πλατεία Κάνιγγος, στη Ριζάρη, στο Νοσοκομείο Παίδων, στου Φίξ, βρίσκεις να παρκάρεις στους γύρω δρόμους ή μήπως λόγω αυτών των έργων έχουν ελευθερωθεί τα πεζοδρόμια;
Συν τοις άλλοις, είναι και "τσουχτερή" για τους οδηγούς η στάθμευση σε τέτοιου είδους υπόγεια γκαράζ. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, το τέλος στάθμευσης σε καθένα από αυτά τα γκαράζ διαμορφώνεται, προς το παρόν, σε 6 Ευρώ για την πρώτη ώρα, από 1 Ευρώ για κάθε μια από τις επόμενες δύο και από κει και μετά σε 0,5 Ευρώ για κάθε επιπλέον ώρα! Δηλαδή στο οκτάωρο, ένας εργαζόμενος θα είναι υποχρεωμένος να πληρώνει ούτε λίγο ούτε πολύ 10,5 Ευρώ την ημέρα!!!

Τα παραδείγματα για όσες πλατείες στην Αθήνα χρησιμοποιήθηκαν για υπόγειες εγκαταστάσεις είτε σταθμών του Μετρό, είτε υπόγειων χώρων στάθμευσης είναι χαρακτηριστικά και άκρως διαφωτιστικά!
Η Πλατεία Ομονοίας, κάτω από την οποία έχουν γίνει οι εγκαταστάσεις του ομώνυμου σταθμού του Μετρό. Η τελική της ανάπλαση αποτελεί ένα ανοσιούργημα!
Η Πλατεία Κοτζιά. Κάποτε κατάφυτη και πανέμορφη, σήμερα μετά το πέρας των εργασιών του υπόγειου χώρου στάθμευσης, αποτελεί μια ακαλαίσθητη, μια αντιαισθητική τσιμεντένια έκταση με θερμοαπορροφητικές πλάκες!
Η Πλατεία Κοραή. Κάποτε μια πανέμορφη πλατεία με πολλά δένδρα και συντριβάνι.
Σήμερα, μετά τις υπόγειες εργασίες του σταθμού Μετρό, είναι ένας τσιμεντένιος πεζόδρομος, όπου ξεπροβάλλουν οι εντελώς άκομψες και ξένες με το περιβάλλον πυρομοειδείς κατασκευές εξαερισμού, με ελάχιστο έως καθόλου πράσινο!
Η Πλατεία Κλαυθμώνος. Κάποτε ήταν κατάφυτη. Σήμερα, μετά την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ, έχει πολύ λίγα δένδρα περιφερειακά και ελάχιστο γκαζόν!

Για να αγαπηθεί μια περιοχή θα πρέπει πρώτα απ'όλα να γίνει βιώσιμη και όχι κυκλοφορίσιμη! Η γειτονιά ή η κοινωνία(κοινότητα) θα πρέπει, ακόμα μια φορά, να μετατραπεί σε μικρόκοσμο, σχεδιασμένο από και για όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να δουλεύουν, να ζουν, να χαλαρώνουν, να μαθαίνουν, να επικοινωνούν και να περιπλανώνται! Τον μικρόκοσμο αυτό θα τον διαχειρίζονται συλλογικά σαν τον χώρο της συμβίωσής τους!